वादळे

भिरभिरत होती चहूकडे तू
नजरेतच मी विरलो होतो
तू वळून पाहत नाहीस म्हणून
एका नेत्रकटाक्षासाठी झुरलो होतो

तू कॉलेजला आल्यापासून
प्रत्येक दिवस नवीन वाटायचा
तुला सकाळी पाहिल्यावर
दिवस कसा आनंदी जायचा

वाटायचे सारखे मनाला
येऊन बोलावे तुझ्याशी
खोलवर उठलेल्या वादळाला
घेऊन यावे किनाऱ्यापाशी

वादळे मात्र सारखी यायची
किनारा त्यांनाही मिळायचा
आम्ही हक्क सांगण्याआधी तिला
दुसराच कुणीतरी घेऊन जायचा

पुन्हा वारे वाहण्याची वाट बघण्यातच
आमचा वेळ निघून जायचा
कितीही पाऊस येऊन गेला
तरी आमच्याकडे मात्र दुष्काळच असायचा

© PRATILIKHIT

( वरील कविता पूर्णपणे काल्पनिक असून तिचा वास्तवाशी काहीही संबंध नाही आणि तसा तो आढळल्यास निव्वळ योगायोग समजावा .)

11570cookie-checkवादळे

Related Posts

कार्यकर्ता

कार्यकर्ता

स्मार्ट फोन

स्मार्ट फोन

जगण्यात मौज आहे…

जगण्यात मौज आहे…

ओळख

No Comment

Leave a Reply

Blog Stats

  • 117,980 hits
Follow The WordPress.com Blog on WordPress.com

Categories