ओळख तशी जुनीच आमची
पण ओळखायला मी चुकत होतो
नवीन फुलणाऱ्या त्या नात्याला
उगाच जास्त महत्व देत होतो
तिच्या एका फोनची
मी आतुरतेने वाट पाहायचो
पोराच्या काळजीने फोन करणाऱ्या
आईलाही होल्ड वर ठेवायचो
सतत तिचा विषय म्हणून
मित्रांशी सुद्धा भांडण व्हायचं
जळतात रे सगळे तुझ्यावर
तिचं हेच म्हणणं असायचं
काय चूक काय बरोबर
हे कळण्यास उशीर झाला
मी थोडा लांब होताच
तिच्या आयुष्यात दुसरा आला
भविष्याचा विचार करून
मी स्वतःमध्ये गुंतून गेलो
तांदळातल्या खड्यागत
हलकेच बाहेर फेकला गेलो
© PRATILIKHIT
(वरील कविता पूर्णपणे काल्पनिक असून तिचा वास्तवाशी काहीही संबंध नाही. )
No Comment